bakit nga ba sinasabit ang "hanger"?

Palagi natin itong nagamit, sa tuwing tayo ay mag sasampay ng ating mga damit o di kay ay kung meron tayong nais patuyuing gamit na nais nating isabit. pero, isang tanong ang sumagi sa aking isipan, "kung bakit nga ba sinadabit ang " Hanger ". Basahin niyo ang alamat na ito.

Noong unang panahon, hindi pa uso ang mga "hanger". Ni wala pa ngang "hanger" noon na maitatawag. Isang araw, pumunta si Mayumi sa ilog upang maligo, kasama niya ang kanyang mga kapatid na Mapera, Mabansot, at ang pinsang nilang si Mabaho. Sila ay puro babae, nuong mga panahong iyon kasi, bawal ang mga anak na kalalakihan bilang pagsunod sa kautusan na puro kababaiahan lamang ang may karapatang mag-hari sa kagubatan. Si Mayumi ang pinaka panganay sa mga ito. Siya din ang pinaka maganda. Si Mapera naman ang pinaka galante at ang pinka maayos sa kagamitan. Si Mabansot naman, kahit siya ang pinakamaliit, ay hindi matatawaran ang katalinuhan. Habang ang kanilang pinsang si Mabaho ang pinaka pangit, mula sa panlabas na kanyuan hanggang sa kanyang ugali.

Habang sila' y naliligo, naisipan ni Mayumi na hugasan na din and kanyang kasuotan. Dahil panganay, sinunod siya nila Mapera at Mabansot. Dahil ginagawa na ng magkakapatid ang pag-hugas sa kanilang kasuotan, hindi na rin naiwasan ni Mabaho ang gumaya. "Hinidi naman natin kailangang gawin ito!" pagalit na wika ni Mabaho. "Narito tayo sa ilog upang maligo at magsaya, hindi upang magtrabaho!" Nagulat ang magkakapatid sa inasal ng pinsan. "Kailangan mo ding hugasan ang iyong kasuotan paminsanminsan." wika ni Mayumi. "Ang panget na nga ng pangalan mo, ang baho mo pa!" sabay tawa ng mga magkakapatid. Nagalit si Mabaho, ayaw niyang maniwala na pangit siya at mabaho.

dahil dito, nag-isip si Mabaho ng paraan upang makaganti sa pangungutya ng magkakapatid. "Sige na nga!" wika nito. "Lahat tayo ay maghuhugas ng kanyang kasuotan, subalit ang maunang magpapatuyo nito at magpapakita na ito ay malinis ay kailangang umalis at lumayo sa pamilya." Nagulat ang magkakapatid sa sinabi ng kanilang pinsan. "Sige, tinatanggap namin ang hamon mo, Mabaho!" pasigaw ni Mapera. Sumangayon naman ang mga kapatid nito.

Muli, naghugas ng husto ang magpipinsan upang matiyak na magiging malinis ang kanilang kasuotan. Unang natapos sa paghuhugas si Mayumi, sinundan ni Mapera at ni Mabansot. 'Saan naman natin ito ilalagay upang madaling matuyo? " patanong ni Mabansot. "Ilagay natin sa ilalim ng lupa!" wika ni Mayumi. "Ang init ng singaw ng lupa ay makakatulong upang madaling matuyo ang ating mga kasuotan." Umaplma ang kanyang ate at sinabing, "Oo, makakatulong nga iro, subalit pabilisan at palinisan ang laban, magiging madumi ito dahil malalagyan ng lupa." Sumang-ayon naman ang dalawa.

Sa kabilang panig, nag-iisip na din si Mabaho kung paano niya mapapatuyo ang kanyang kasuotan ng marinig niya ang usapan ng magkakapatid. narinig niyang sa lupa ilalagay ng mga ito ang kanilang kasuotan. Ginaya niya ito, at sinabing, " Kailangan kong manalo, kundi ako ang mapapa-alis sa angkan." Ipinatong niya ito sa batuhan gaya ng ginawa ng kanyang mga pinsan. "Mayumi, Mapera at Mabansot!" ang tawag ni Mabaho. "Bakit, Mabaho?" ang tanong ni Mayumi. "Tutal, pare-pareho tayong maghihintay dito, bakit hindi muna kayo kumuha ng ating makakain, mas masarap kung may kinakain tayo habang naghihintay, hindi ba?" Agad namang tumugon si Mapera at Mabansot at dali-daling pumunta ng kabundukan upang kumuha ng prutas. Pamimingwit naman ang ginawa ni Mayumi.

Habang abala ang magkakapatid, minabuti ni Mabaho na gumawa ng paraan upang hindi agad matuyo ang kanilang kasuotan. Kinuha niya ito at sinabit sa mga baging sa katabing puno upang sabihin na nilipad ito ng hangin. "Haha, ako na ang mananalo dito, tiyak na mas mainam ang init ng

hahaha....

beware....

masakit umibig...masakit masaktan!

hahahaha..nakakatawa ako!

a sad thought....

hmm..here we go again..sitting in front of the pc, doing nothing, i mean...nothing. i don't know what's going on with me. Am i going crazy? Yeah..i know, now i' m a loner and that settles it. I am a loner. No one knows me, no one understands me, no one cares for me. Do i have friends? As in friends where i can lean on to? friends where I can tell my deepest emotions, my deepest longings and regrets and someone whom i can tell my real thoughts?

I don't know. But as i walk through my college's corridor. I feel so alone. maybe it's just because of the paint that adds to the melancholic ambience of the place. hahaha...what' s my purpose of writing here? I bet if my old friends had read this, they'll laugh the hell out of them. This is not the "james" that they know, because the "james" that they know is a happy guy....masarap kasama, loko-loko, masarap man-trip....but i don't really know why is this happening to me. Am I alone? I bet not! Because He is with me, and I am with Him.

Maybe someday, I'll find my bestest friends....my best friend. hahaha...this post is my thought of what i am feeling right now, right here on my sit. maybe tomorrow or the next day, it'll change and everything' ll be back to normal.

hahahaha....thanks for reading this post. i hope you did not waste your time reading this.
God Bless to all.

-james.arao.dayag-

to a lost friend...(orig. from fs)

what could be the most exact word that would describe what was happening around now? i don't know...maybe because i am not in the mood to think of it..or maybe i am just letting myself go with the flow and think of the memories raniel had left to me...to all of us. i cannot fully describe the feelings and emotions i am feeling right now...it is hard...it is hard for my part to accept that raniel, that was once alive, was now-dead! i can't even think how fast everything had happened... with just a snap..everything turned upside-down...laughters turned into tears, smiles turned into sobs and dreams turned into a nightmare.

haha...maybe some of us now is under the stage of denial. denying that raniel is dead, denying that raniel is gone forever. but some had already accepted that raniel is. nobody knows where raniel is now...nobody could ever figure out whether he is saved or not...nobody could ever think if what raniel is doing right now...but we all know that raniel is now resting in the lap of God, and we know that he had already got his crown. raniel had left everything on the night of november 23, 2008 at the age of 16, and raniel had already left the world...left everything.

(tagalog)

kaasar ka raniel..ba't di ka nagparamdam sa'min na iiwan mo na kami....am bilis...grabeh...kahit wala ka na...mas lalo ka pang sumikat! hahahahaha......raniel..kung nasan ka man ngayon..we all hope na sana masaya ka....although hindi namin nagawa ung part namin. sorry for that!
nawalan kami ng isang mabuti, matalino at gwapong kaibigan...lahat kami na naiwan mo ay parang lamesang naputulan ng isang paa, isang kotseng natanggaln ng gulong at isang bahay na nawalan ng bubong! raniel..raniel...kaasar ka !!!! may plano c God sa bawat isa sa atin..maybe..eto ung plano nia sayo!...although hindi ka niya nabigyan ng second chance..ika nga nila...everything happens for a purpose...lahat ng tao nabubuhay because of that purpose....

sa mga kaibigan, classmates, batchmates, schoolmates, relatives at family na naiwan ni raniel. lilipas din lahat ng nararamdaman natin ngayon. challenge lang ni God satin to..kung papano tayo magco-cope sa isang bagay na mahirap tanggapin....

mahal na mahal ka naming lahat raniel... sayang..hindi namin nasabi lahat sayo ito nung buhay at kasama ka pa namin!


"dad, ayoko pa, gawan mo ng paraan...", ang huling linya na sinabi ni raniel sa daddy nia bago sia mamatay.

well..ganyan ang buhay..maraming twists and turns...hanggang dito na lang...bye!

..wataa..month!!!!

hehehe...
finals na...
eto una kong blog entry...
pag-pasensyahan nyo na...
medyo non-sense pa mga naka-sulat dito...

i'll try to work it out para magka-laman eto..
cge..bye!